Emekli öğretmen, şair ve yazar İbrahim Kaytmaz, aramızdan ayrılışının 4. Yılında Remzi Tüfekçi için bir yazı kaleme aldı.
Kaytmaz’ın yazısı şu şekilde;
REMZİ TÜFEKÇİ (1944-23 Şubat 2014)
Cumhuriyet kenti Karabük’te şiir cevherini yüreğinin potasında eriten, duygu dünyasının haddesinde biçimlendiren, şiir çeliğine beyin teriyle su veren şairler yetişti. İşte bu şairlerin önde gelenlerinden biri de Remzi Tüfekçi’dir.
Şiirlerini okudukça, Remzi Tüfekçi’nin bir ağır sanayi işçisi olmaktan çok bir eğitimci olduğunu sanırsınız.“Yüreğinde aka/giden bir bengisu” vardır ve bu bengisudan öncelikle çocukların ve gençlerin içmesi için çabalar. “Kalabalık Adam”, “Hiç Bitmeyen Şiir ÇOCUK”, “Uyku Küpüé ve “Gâye’li Şiirler”i okuyun, bunu düşüneceksiniz.
Dünyanın acılarıyla dertlenir; savaşlara, acılara, eşitsizliklere, yokluklara, yoksulluklara karşı çıkar. Gâye’li Şiirler’de inci gibi sıralar dizelerini:
“şairim inci dizerim…/ (…) kimseler görmez/ yaşlılara baston,/ çocuklara balon götürürüm.// kapalı kapılar tutamaz beni,/ ne taşkınlar önler gidişimi/ ne de kasırgalar, tayfunlar.// çünkü şairim,/ acı çeken insanlara/ “gülücük” taşırım!” (s.21)
“şairim inci dizerim…/ yedi iklim dört bucak duyurulur/ şairler böyle buyurur:/ kırın silahları!” (s.29)
“şairim inci dizerim;/ üç cayılmazı mıhlamışım yarınlara/ barış, özgürlük, aşk!” (s.32)
İnciler dizer ama gene de içimizden biridir:
“şairim inci dizerim…/ yusuf/ça mutlu konuşur/ yunus/ça tözel söyleşir dilim,/ şaşırmayın inci dizemeyenler/ ben de sizden/im!..” (s.11)
Hem içimizden biridir, hem de “bir kalabalık adam”dır Remzi Tüfekçi. Bir şiirinde şöyle betimler kendini:
“ben içinizdeki dost,
içinizdeki umut,
acınız, tasanız,
sevinç, üzünç, utanç, kıvanç
eşik eşik, kapı kapı, dam dam…
siz/im ben/siz
bir kalabalık adam!” (Kalabalık Adam, s.37)
Onun şiirlerinde Köroğlu’nun, Karacaoğlan’ın, Yunus’un, Fuzûlî’nin, Nef’î’nin, Namık Kemal’in, Nazım’ın, Atilla İlhan’ın sesini yakalarsınız. Kısık sesli bir şair değildir Remzi Tüfekçi, gür sesli bir meydan hatibi gibidir.
Ölümünden önce divan edebiyatıyla ilgilenmeye başlamıştı. Tanınmış divan şairlerinin yazdığı gazel, kaside, mesnevi, tahmis, taştir ve rubaileri titizlikle inceliyor, bu türlerde çalışmalar yapıyor, e-iletiyle bana da bazı örnekler göndererek düşüncelerimi alıyordu.
Son bir atağa kalktı, bir divan oluşturmak istediğini söyledi. Oluşturacağı bu eseri “Yesari Divanı” diye adlandıracağını biliyordum. Bana, ünlü bestekâr Yesari Asım Arsoy’un solak olduğu için bu adla anıldığından söz etmiş, kendisi de solak olduğu için divanında bu adı kullanacağını belirtmişti.
Çok yetenekli ve kıvrak zekâlı biriydi. Bana gönderdiği ve gösterdiği denemeler, bir başkası görse bir divan şairinden aşırılmış sanacak kadar başarılıydı. Buna rağmen içten içe zor bir işe giriştiğini ve hevesinin birkaç denemeyle son bulacağını düşünüyor, bu hevesten kendiliğinden vazgeçmesini bekliyordum. Beklediğim olmadı. O, yeteneği ve kıvrak zekâsıyla divanı taşıra taşıra doldurdu ölmeden. Benim tahminim tutmadı, ama Türk Edebiyatı bir kimlikte iki şair kazandı:
1. Cumhuriyet kenti Karabük adıyla özdeşleşen çağdaş bir şair: Remzi Tüfekçi.
2. Zaman içinde yolu 21. yüzyıla düşen bir divan şairi: Yesari.
Ben bu sonuçtan son derece memnunum.
Remzi Tüfekçi’nin her eserinde bir tema işlenir ve sanki bu temadan kaynaklanan bir konu bütünlüğü dikkati çeker. Kitaplarına koyduğu isimler bile bu tema birliği ve konu bütünlüğünü göstermesi bakımından anlamlıdır: Ankara 60-66, Hiç Bitmeyen Şiir Çocuk, Aşk/olsun, Uyku Küpü, Gâye’li Şiirler, Yesarî Divanı…
Futboldan anlardı. Gençliğinde çokça top kovalamışlığı olduğunu, on dördünde Hacettepe Genç Takım’da forma giydiğini, Göztepe ile oynadıkları bir maçtan sonra yaşadığı hayal kırıklığı yüzünden futbolcu olma hayalinden vazgeçtiğini öğreniyoruz Ankara 60-66’daki satırlardan. Ama çocuk yaşta içinde filizlenen futbol aşkını bütünüyle söküp atamaz yüreğinden. Bu futbolcu yanı ve futbol sevgisi, onun sanatçı ve gazeteci kimliğini oluşturan önemli bir etmendir. Sözgelimi futbolda, kimi pozisyonlarda çabuk karar vermek ve kararı hemen uygulamak gerekir. Remzi Tüfekçi, bu futbol pratiğini günlük hayatına ve şiirine de uyguluyordu. Giriştiği bütün işlerde ve eserlerinde başarıyı böyle yakalıyordu. Kafasında planlayıp olgunlaştırdığı taslakları kısa sürede kâğıda döküp eserleştiriyordu. Zeki insanlar daha hızlı düşünür, daha hızlı yazar diyor araştırmacılar. Bu savın somut örneklerinden biridir Remzi Tüfekçi.
Dünyanın en güzel insanları gönlü geniş insanlar değil midir? Remzi Tüfekçi’nin çevresine verecek, bitmeyen bir sevgisi vardı ki, onu bölüşerek çoğaltıyordu.
Kendisine yapılmasından hoşlandığı gibi, kendisi de dostlarına sürpriz yapmayı severdi.
Orada burada yayımlanmış bazı şiirlerimi derlemiş; 2007 Ağustosunda, kapak düzeninden dizgisine kadar her şeyini kendisi düzenlediği 46 sayfalık bir kitap oluşturmuştu. SÜREKLİ ŞİİR adıyla hazırladığı bu özelbasım kitaplar beni müthiş heyecanlandırmış, gerçekten bana büyük bir sürpriz olmuştu. Remzi Tüfekçi denince unutamayacağım anılardan biridir bu.
O, sadece tanıdığım bir şair arkadaş olmanın ötesinde sıkı bir dost, düşünceli bir ağabey, has bir insandı.
Bugün ulusça yaşadığımız acıları da çağrıştıran bir şiiriyle sonlandırayım yazımı:
YÜZKARASI
babil’in bahçelerinde ut, hüzzam ağlar,
kuğu boynu kopartılır şattülarap’ta
mezopotamya’da ağıtlar, haciz koyar akşamlara,
düğün türkülerine düşürülür tetik
göz göre göre
dan! dan!
balonsuz, şekersiz çocuklar için,
duvakları toprağa filiz genç kızlar için
evrensel duruşmalarda suçlanmış,
nice insancıl maskeli oyuncu,
nice kahkaha/dan
ameri/kan baş/kan!
Fırat, Fırat olalıböyle kan görmemiştir,
Dicle, Dicle olalı böyle can taşımamıştır;
ağlama duvarı yetmez bu kıyıma,
yüzyılın yüzkarasıdır
akan kan
akan kan!
(Kalabalık Adam, s.67)
Onu özlemle anıyorum. Ruhu şad olsun, ışıklar içinde uyusun!”
- İbrahim KAYTMAZ 22.02.2018